نوروز ایمانی، خرید ایرانی
- چهارشنبه, ۲۸ اسفند ۱۳۹۲، ۰۴:۲۹ ب.ظ
شب عیدی بدون کالای خارجی
اسمش خرید عید است. از خیلی زمان‌های پیش رسم بر این بود که آدم‌ها، نزدیکی‌های سال نو یا همان اسفندماه که می‌شد شال و کلاه می‌کردند و راهی بازار می‌شدند، اصلا اوج خریدها و بازار رفتن‌های همه آدم‌ها توی همین روزهای اسفند است. به طوری که اشتیاق و میل به خرید کردن به صورت عجیبی در ما بیشتر می‌شود تا جایی که بعضی‌ها تمام پس‌انداز یک‌ساله‌شان را بر می‌دارند و راهی بازار می‌شوند.
اسراف و خریدهای اضافی، تجمل‌گرایی و ولخرجی کردن جزء اتفاقات بدی است که گریبان آدم‌ها را در اسفندماه می گیرد و آن ها را تبدیل می کند به موجوداتی که علاوه بر پول‌هایشان، وقت و عمر و حتی دین و عقیده‌شان را خیلی راحت به باد فنا می‌دهند. اما همه این‌ها به کنار بعضی‌ها غیرتشان را هم در این ایام پایمال می‌کنند.
بله، در این مرز و بوم، کسانی هستند که خود را ظاهرا مسلمان و ایرانی معرفی می‌کنند اما خوب که با عینک یک مسجدی به آنها می‌نگرید، می‌بینید نه بویی از غیرت ایرانی برده‌اند و نه بویی از عزت اسلامی. می‌گویند ما ایرانی هستیم در حالی که سر تا پایشان را اگر برانداز کنید، هیچ نشانی از ایرانی بودن ندارند. از لباس و کیف و کفش‌شان گرفته تا دفتر و خودکار و حتی گوشی موبایل‌شان! حاضر نیستند یک جنس ایرانی در مجموعه اموالشان داشته باشند که ننگ است و عار برایشان. می‌گویند مسلمانند ولی نه از پپسی خوردن کوتاه می‌آیند و نه از تیمبرلند[1] پوشیدن. هم کلامشان که می‌شوید، از هر 4 کلمه، سه‌تایش فرنگی است و آن دیگری هم «حرف اضافه»!
«از گهواره تا قبر به هر‌چه بنگریم اگر با واژه غربی و شرقی اسم‌گذاری شود مرغوب و مورد توجه و از مظاهر تمدن و پیشرفتگی محسوب، و اگر واژه‌های بومی خودی به کار رود مطرود و کهنه و واپسزده خواهد بود. کودکان ما اگر نام غربی داشته باشند مفتخر؛ و اگر نام خودی دارند سر به زیر و عقب افتاده‌اند. خیابانها، کوچه‌ها، مغازه‌ها، شرکتها، داروخانه‌ها، کتابخانه‌ها، پارچه‌ها، و دیگر متاعها، هر چند در داخل تهیه شده باید نام خارجی داشته باشد تا مردم از آن راضی و به آن اقبال کنند... در هر مرض و کسالتی ولو جزئی و قابل علاج در داخل، باید به خارج رفت و دکترها و اطبای دانشمند خود را محکوم و مأیوس کرد. رفتن به انگلستان و فرانسه و امریکا و مسکو افتخاری پر ارزش و رفتن به حج و سایر اماکن متبر‌که کهنه‌پرستی و عقب‌ماندگی است»[2]
وقتی هم از باب نهی از منکر بهشان می‌گویید که «ای خائن! با خریدن هر کالای خارجی به جای کالای وطنی، باعث می‌شوی که یا کارگری از کار بی‌کار شود و یا چراغ کارخانه‌ای خاموش. از آن طرف پول‌مان به جیب سرمایه‌داران دنیا برود و تحریممان کنند و از دور به ریشمان بخندند. پول‌هایمان را بلوکه کنند و در آخر هم بگویند همه گزینه‌ها روی میز است.» گوششان که بدهکار نیست به خیانتشان هم می‌نازند.
بهانه‌های مختلف می‌آورند که بعله، کالای ایرانی اِل است و بل. کالای خارجی مرغوب است و با کیفیت. چرا باید جنسی را خرید که قیمتش بیشتر است و کارآییش کمتر؟ دائم هم لطیفه می‌سازند و کالای وطنشان را مسخره می‌کنند. اما حاشا و کلا. «گذشت آن روزى که وابستگان به دستگاه قدرت به دست خودشان، با بیانات زهرآگین خودشان تلقین مى‌کردند که ایرانى قادر به تولید و ساخت نیست[3]».
«مردم ایران نمى‌دانند که مرحوم شیخ‌الشریعه‌ى اصفهانى- مرجع تقلید بزرگ ساکن نجف - فتوا داد که استعمال اجناس مصنوعه‌ى در داخل کشور لازم است و مردم باید از استفاده از مصنوعات خارجى اجتناب کنند، تا به این ترتیب دیگران در داخل کشور نفوذ نکنند. همه مى‌دانند که در ژاپن، حدود صد سال پیش از این گفتند که مردم حق ندارند از مصنوعات خارجى استفاده کنند، تا در داخل آن کشور چرخ اقتصاد به کار بیفتد؛ اما نمى‌دانند که در همان زمان، بلکه زودتر از آن، عین همین پیشنهاد و همین فتوا، از طرف مراجع و علماى شیعه صادر شد؛ منتها متأسفانه در داخل کشور، هیچ کس از سرجنبان‌ها و اهل قلم و اهل سیاست و روشنفکران کمکشان نکرد.»[4]
برای این خودپرستان انگار چیزی مهم‌تر از خودشان و آسایش و راحتی‌شان وجود ندارد. منفعت شخصی‌اش که به خطر بیوفتد جلویتان می‌ایستند و لجبازی می‌کنند. پس بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزوها سرگرمشان کند، پس به زودى خواهند دانست[5].
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.