به عنوان کسی که هفت هشت بار توفیق زیارت عتبات رو داشته (که اکثرشم پیاده بوده)، گفتم شاید تجربیاتم به درد دیگر دوستان بخوره.
کلیات:
سفرها دست امام رضا(علیه السلام) است. (رجوع کنید به دعای توسل غیرمشهور) پس قبل از رفتن به کربلا باید رفت از مشهد برات گرفت و این یک شعار نیست.
درسته که آقا باید بطلبد تا شما راهی سفر شوید. اما این را از خاطر نبرید تا شما خودتان نخواهید و ته وجودتان عشق به رفتن نباشد آقا هم نخواهد طلبید. زور که نیست!
سفر کربلا پول نمیخواهد دل میخواهد. بیخود نگران پولش نباشید. تنها سفری که توصیه شده حتی با قرض و قوله هم آن را بروید کربلاست (در مورد حج همچین توصیه ای نشده) پولش برمیگردد. چند برابر هم برمیگردد.
در مورد زیارت نیمه شعبان ظاهرا احادیث بیشتر و ثواب بالاتری نوشته شده است اما زیارت اربعین هم نشانه مومن است. یعنی اگر خواستی یک شیعه را از ظاهرش بشناسی ببین اربعین میرود کربلا یا نه.
در ضمن دنبال راحتی و پیک نیک نباشید. اصلا جور در نمیآید. سفر کربلا به هر حال سخت است. سفر کیش که نمیروید. با مشهد هم خیلی فرق دارد. مخصوصا اگر عزم پیاده روی دارید. از الان خودتان را برای لذت سختی در راه حسین (علیه السلام) آماده کنید که بسیار دلچسب است.
به مناسبت روز دانشجو
اصلا مگر علم هم مهم است واقعا؟؟!! اصلا مگر دانشگاه محل علمآموزی است؟ مگر چند درصد آنچه تا کنون از طریق ساختارهای آموزشی آموختهام به درد دنیای من خورده است که الباقی به درد بخورد؟ اصلا آخرت را هم میگوییم بیخیال!
نقدی بر بسیجی امروزی
به مناسبت هفته بسیج
بینظم، بیسواد، علاف، مغتخور(ساندیسخور)، چماق به دست، دنبال سهمیه و موتور سنگین و عشق بیسیم... این کلمات شما را یاد چه واژهای میاندازد؟ بله، بسیجی!!! راستی روتون میشه هرجا که میرید بگید من بسیجیم؟ یا روتون میشه تو دانشگاه با چفیه برید سر کلاس؟
قبول! یه مقدارش تبلیغات منفی دشمنه. اونا بلدن کجا رو بزنن. ولی منصفانهش اینه که تقصیر خودمونم هست. ما بسیجیا اونقدی که باید منظم میبودیم نبودیم، اونقدی که باید اخلاص میداشتیم نداشتیم، اونقدی که باید درس میخوندیم نخوندیم... آخرشم اینطوری شد که خیلی از اونایی که تو پایگاه بسیج دیده میشن زیاد چنگی به دل نمیزنن... شهدای بسیجی الگوهای خوبی بودن لابد ما راهشونو درست ادامه ندادیم که الان وضع این شده و بسیجیای غیرشهید الگو نیستن! طبیعی هم هست تو جامعهای که بسیجیاش نتونن الگو بشن بازیگرا و فوتبالیستها جاشون رو پر میکنن.
معروفترین عبارتی که از امام راحل در مورد بسیج وجود داره یادتون میاد؟ «بسیج لشگر مخلص خداست.» بیاید یه بار دیگه خودمونو چک کنیم. اگه اردوی بسیج اومدیم با رفقا یه تفریحی بکنیم و یه زیارتی و برگردیم، اگه بسیجی شدنمون یه ذره به سهمیه دانشگاه و کم شدن سربازی و استخدام یا به عشق موتور سنگین و گاز اشک آور و ایست بازرسی ربط داره، حتی اگه اومدیم تو بسیج که اوقات فراغتمون پر شه همش یعنی ناخالصی.
آره «بسیجی واقعی همت بودو باکری» ولی قرار نیست همتها و باکریها دیگه تو تاریخ تکرار نشن.
آهای! برادری که میخوای یه مشت (بخوانید یه حلقه) دانشجو رو هدایت و تربیت کنی! میتونی مثل شهدا الگو باشی؟ آبروی بسیج دست توئه ها!!! تغییر ذهنیت آدما در مورد بسیج و بسیجی وظیفه توئه. تو باید از نظر درسی برترین از نظر نظم و برنامهریزی بهترین از نظر مهر و عطوفت نرمترین، از نظر کوشش و تلاش فعالترین و خلاصه تو هر کاری الگو باشی. ازین به بعد که میخوای الگو باشی نکنه یه وقت ظاهرت شبیه بسیجیا نباشه، نکنه دغدغه نماز اول وقت نداشته باشی، نکنه موقع عصبانیت حرف بدی از دهنت دربیاد...
«برادران من هدف از زندگی چیست؟ خداوند قادر متعال انسان را آفرید تا به کمال برسد و ما که دارای مکتبی پرمحتوا و غنی هستیم باید در راه اسلام و خدا جهاد کنیم و برای شهادت آماده باشیم و از بذل جان و مال خویش دریغ نورزیم. بار گران انقلاب خونبارمان بر دوش ما نهاده شده است. پس بکوشیم اصالت و رسالتمان را تا پای جان حفظ کنیم.» (شهید اکبر خیرالهی)
بارها این جمله را شنیدهایم: عزاداری هم شور میخواهد و هم شعور. اما این جمله معمولا به نفع شعور و به ضرر شور تمام میشود. بله قطعا هر چه فهم ما از پیام اباعبدالله –علیه السلام- و نهضت او بالاتر رود اشکمان با ارزشتر خواهد بود. اما حسین –علیه السلام- شعار شیعه است و باید فریاد زده شود. اصلا هر آنکه شعورش بیش، شورش بیشتر! اصلا همینها باید شورش را دربیاورند!
ائمه اطهار –علیهم السلام- در ماندگاری پیام عاشورا تلاش زیادی را به کار بستهاند. چه روایتهایی که در مدح مادحین اباعبدالله-علیه السلام- وارد نشده و چه ثوابهایی که برای عزادار او نوشته نشده. زیارت اربعین هم که از نشانههای مؤمن است. ذلِکَ وَمَن یُعَظّمْ شَعَائِرَ اللّهِ فَإِنّهَا مِن تَقْوَى الْقُلُوبِ (حج/32)
اصلا قضیه تعظیم شعائر حسینی به قبل از شهادت اباعبدالله-علیه السلام- برمیگردد. چهارده معصوم –علیهم السلام- همگی بر ماتم حسین-علیه السلام- گریه کردهاند. از پیامبر –صلی الله علیه و آله و سلم- گرفته که بارها هنگام دیدن نوه دختریشان بلند بلند گریه کردند و به اصحاب خبر شهادت نوه عزیزشان را دادند. تا امام زمان-عجل الله تعالی فرجه الشریف- که با شعار یالثارات الحسین قیام خواهند کرد.
پیام عاشورا با گذشت صدها سال همچنان میان شیعیان و غیرشیعیان در حال بازتولید است. هیئات، دستههای عزا، منبرها و... هر ساله این پیام را بازنشر میکنند. اما اینها همه کم است.
پس بیایید شورش را دربیاوریم! پوشیدن لباس عزا کم است. باید خانه را سیاهپوش کنیم. دسته عزا راه بیاندازیم. گریه کردن کم است. باید داد زد. باید حسین –علیه السلام- را فریاد کرد. همه باید بدانند حسین –علیه السلام- کیست و برای چه کشته شده است؟ اگر همه ندانند پس چطور مهدی فاطمه –عجل الله تعالی فرجه الشریف- شعار کسی را دهد که در عالم هنوز ناشناخته است؟ همه باید بدانند، همه!
«سید الشهدا را این گریه ها حفظ کرده است مکتبش را، این مصیبت ها و داد و قالها حفظ کرده، این سینه زنی ها و این دستجات ... اینها حفظ کرده... هیاهو می خواهد، هر مکتبی هیاهو می خواهد، باید پایش سینه بزنند، هر مکتبی تا پایش سینه زن نباشد، تا پایش گریه کن نباشد، تا پایش توی سر و سینه زدن نباشد حفظ نمی شود ... این گریه ها زنده نگه داشته مکتب سید الشهدا را، این ذکر مصیبت ها زنده نگه داشته مکتب سید الشهدا را. ما باید برای یک شهیدی که از دستمان میرود علم (پرچم) به پا کنیم، نوحه خوانی کنیم، گریه کنیم، فریاد کنیم» (صحیفه نور ج 8/ 69-71)